Jerzy Sebastian Lubomirski

20 stycznia 1616 roku w Wiśniczu urodził się Jerzy Sebastian Lubomirski syn Stanisława Lubomirskiego i Zofii Ostrogskiej.

Pierwszym nauczycielem młodego chłopca był Jan Charzewski- dominikanin, który udzielał mu lekcji na rodzinnym dworze. W 1626 roku rozpoczął naukę w Kolegium Nowodworskiego mieszczącym się przy Akademii Krakowskiej. W 1629 roku wyruszył z bratem Aleksandrem kształcić się za granicą w Ingolstadt, Lowanium, Lejdzie. W czasie licznych podróży po Europie poznawał sztukę fortyfikacyjną, uczył się retoryki, gramatyki, matematyki, języków, a w kontaktach z zagranicznymi możnymi nabierał ogłady towarzyskiej. W 1636 wrócił do kraju by rozpocząć karierę polityczną i  zostać wybranym marszałkiem sejmiku deputackiego oraz posłem na sejm. Aktywnie występował na wielu kolejnych sejmach i sejmikach, często wypowiadał się w duchu przyjaznym szlachcie, co powodowało, że cieszył się u nich dużą popularnością, do której również przyczyniały się kolejne zwycięstwa wojenne. W swoich dobrach nadawał specjalne uprawnienia nie tylko wysoko urodzonym, ale również zwykłym poddanym. Był tolerancyjny, starał się demokratyzować życie społeczne i gospodarcze.

 Był jednym z niewielu, który nie złożył hołdu Karolowi Gustawowi.