Order Orła Białego 1 listopada 1705
Zapewne wielu z Was słyszało o Orderze Orła Białego. Jest to najwyższe i najstarsze polskie odznaczenie. Zostało ustanowione przez króla Augusta II Mocnego na zamku w Tykocinie 1 listopada 1705 roku. Król chciał w ten sposób odznaczyć zwłaszcza magnatów wspierających go w czasie wolnej elekcji. Zgodnie z definicją order jest nadawany wybitnym Polakom oraz cudzoziemcom za zasługi cywilne i wojskowe, tak w czasie wojny jak i w czasie pokoju.
Jako pierwsi już w 1705 roku zostali tym Orderem odznaczeni Stanisław Ernest Denhoff, Hieronim Augustyn Lubomirski, Grzegorz Antoni Ogiński, Kazimierz Ludwik Bieliński, Ludwik Konstanty Pociej, Karol Stanisław Radziwiłł, Jakub Zygmunt Rybiński, Stanisław Mateusz Rzewuski. Król z dynastii Wettynów rozdał wtedy swoim stronnikom złote owalne medale z Orłem Białym na awersie i dewizą Pro Fide, Rege et Lege.
Jako moment ustanowienia Orderu często wymieniana jest też data 1709, czyli rok w którym August II ponownie wstąpił na tron Polski. Wtedy też ustalone zostały dokładne przepisy dotyczące wyglądu odznak Orderu. Już w czasach I Rzeczpospolitej uznano Order Orła Białego za jedno z najważniejszych odznaczeń w Europie. W czasach panowania dynastii saskiej 1705-1763 Order otrzymało jedynie 370 osób.
Historia nadawania Orderu Orła Białego jest niezwykle ciekawa i zależna od dziejów państwa Polskiego.
Do tej pory w historii Orderu, odmówiło jego przyjęcia zaledwie dwie osoby: Tadeusz Kościuszko oraz Jerzy Giedroyc.
Odznakami orderu Orła Białego są: krzyż orderowy, gwiazda orderowa, wstęga orderowa z błękitnej mory jedwabnej, przewieszona przez lewe ramię do prawego boku, łańcuch orderowy złoty, złożony z orłów biało emaliowanych.
MJT
Komentarze
Prześlij komentarz