Lubomirski pod Cudnowem
2 listopada przypada rocznica zwycięskiej bitwy stoczonej między armią Rzeczpospolitej a wojskami rosyjskimi. Niewielkie miasteczko z zamkiem leżące 45 km od Żytomierza, stało się świadkiem jednej z bitew rozgrywanych w czasie wojny polsko- rosyjskiej z lat 1654-1667. Wojskami polskimi dowodzili hetman wielki koronny Stanisław Rewera Potocki oraz hetman polny koronny Jerzy Sebastian Lubomirski. Armię polską wspierali Tatarzy, co dało łącznie około 57 tys. żołnierzy. Wojskami rosyjskimi dowodził Wasyl Szeremietiew (1622-1682) dysponujący około 34 tysiącami żołnierzy moskiewsko- kozackimi. Armia wroga dotarła na pozycję pod Cudnowem 27 września 1660 roku.
Nie była to łatwa bitwa. Trwająca kilka tygodni kampania pozycyjna wyczerpała siły obu walczących stron. Rosjanie byli otoczeni, ale w ich kierunku szły z pomocą wojska Jerzego Chmielnickiego. Hetman Jerzy Lubomirski wyruszył na wprost Kozaków i zablokował ich marsz.
Ostatecznie Rosjanie skapitulowali. Jedną z przyczyn była dezercja części wojsk kozackich, które przeszły na polską stronę. Pogarszająca się pogoda dała się we znaki obu walczącym stronom, zwłaszcza odciętej od aprowizacji stronie rosyjskiej. 23 października do 2 listopada trwały negocjacje, które zakończyły się podpisaniem ugody 4 listopada 1660 roku.
Na skutek bitwy pod Cudnowem wojska rosyjskie zostały mocno zniszczone, a sam Szeremietiew dostał się w tatarski jasyr i spędził 21 lat więziony w Czufut-Kale (skalne miasto na Krymie).
MJT
Komentarze
Prześlij komentarz