Stosownie niestosowne

Gorąco? 

 Przez wieki  publiczne kąpiele uważane były za niehigieniczne i niemoralne, zaś cnotą była skromność. 

A przecież kobiece kostiumy pływackie pojawiły się już w starożytności, jednakże wraz z upadkiem Cesarstwa sporty wodne wyszły z mody, a strój na wieki trafił do lamusa. 

Zmiany następowały powoli - w  XVIII wieku pojawiły się uzdrowiska w Anglii i Francji, w których to zarówno kobiety, jak i mężczyźni brali udział w publicznych kąpielach. Kostiumy przypominały kitle, dokładnie okrywające ciała, a do kobiecych dodatkowo przyszywano obciążające całość ołowiowe odważniki. Nie było mowy o niespodziewanym odsłonięciu ciała, na przykład w czasie powiewu wiatru.

 O rewolucji można mówić w połowie XIX wieku - upowszechniające się plażowanie i rekreacja wymagały odpowiedniego stroju kąpielowego. Miał on być skromny, ale jednocześnie umożliwiający uprawianie sportu. Wełniany plażowy kostium stał się nieco krótszy, ale obowiązkowo wyposażony w czarne pończochy. Rok 1880 przyniósł nowy styl w modzie plażowej - miejsce spódnicy zajęły spodnie, stanowiące z bluzą ubiór jednoczęściowy. Pojawiły się również dodatki jak marszczona czapka lub słomkowy kapelusz.
We Francji pojawiły się pantalone, jednoczęściowy strój podobny do body, bez rękawów, ale za to z nogawkami sięgającymi kolan. 

Stroje kąpielowe kreowała zasada modnego ciała, stopniowo odsłaniając coraz więcej, ale nadal budząc zgorszenie. Za niestosowność stroju kąpielowego można było trafić nawet do aresztu, co przytrafiło się w 1909 roku Annette Kellerman. Od tego zdarzenia jednak krótsze i lżejsze stroje powoli się upowszechniały. 

 W latach trzydziestych kostiumy kąpielowe zaczęły przypominać dzisiejsze, wykonane z elastycznych tkanin, prawie przylegające do ciała i osłaniające nogi. Dziesięć lat później pojawiły się stroje dwuczęściowe, a później ...

Prezentowane fotografie pochodzą z czasopisma  The Tatler 1937 r., zbiory MZŁ