Namiestnik Galicji

Alfred Józef Potocki II ordynat urodził się 29 VII 1822 roku w Łańcucie, był młodszym synem Alfreda I Potockiego i Józefiny Marii Czartoryskiej z Korca.

Do dziewiętnastego roku życia nauki pobierał i wychowywał się wspólnie ze swym kuzynem Adamem Potockim, początkowo w Łańcucie, a później pod kierunkiem ciotki Zofii Branickiej Adamowej Potockiej w Krakowie i Krzeszowicach.

 W młodości studiował prawo na Uniwersytecie w Wiedniu, a także był słuchaczem wykładów na Politechnice wiedeńskiej.

19 marca 1851 roku poślubił Marię Klementynę Sanguszko, córkę Romana i Natalii Potockiej z Wilanowa. Z tego związku na świat przyszło czworo dzieci: Roman (późniejszy III ordynat), Julia, Klementyna oraz Józef, który zapoczątkował linię antonińską rodu Potockich.

Poprzez małżeństwo Alfred Potocki staje się właścicielem wielkich dóbr w zaborze rosyjskim - antonińskich i szepetowieckich na Wołyniu oraz kleszewskich na Mazowszu.

Majątek i koligacje dały mu znakomitą pozycję w kołach arystokratycznych i na dworze habsburskim.

W roku 1844 Alfred Józef rozpoczął karierę polityka, uzyskał tytuł szambelana i został attaché ambasady Austrii w Londynie. Powróciwszy z Londynu wiosną 1848 utworzył w Łańcucie oddział Gwardii Narodowej, którym dowodził w stopniu kapitana.

W kolejnych latach prężnie rozwija się jego kariera polityczna - 30 grudnia 1867 otrzymuje tekę Ministra Rolnictwa, a trzy lata później 4 kwietnia 1870 cesarz Franciszek Józef powierza mu utworzenie nowego rządu, w tym samym czasie zostaje tajnym radcą, a 11 kwietnia cesarz mianuje go premierem,

Od 1875 sprawuje funkcję marszałka krajowego Królestwa Galicji i Lodomerii, 24 listopada 1875 do 1883 sprawuje urząd namiestnika Galicji.

Alfred II Potocki przejmuje obowiązki ordynata w latach 1859-1860 i staje się jednym z organizatorów przemysłu rolniczego w Galicji, za jego czasów lub zostają unowocześnione cukrownia, fabryka rossolisów, garbarnia w Łańcucie i na Ukrainie, w Kurowicach zakłada znaną hodowlę koni, stosuje nowe kultury rolne, bierze odział w krajowych i wiedeńskich wystawach rolniczych.         

Od 1852 był członkiem Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarczego, od 1858 Towarzystwa Gospodarczo-Rolniczego w Krakowie. Finansował szkołę rolniczą w Czernichowie, fundował stypendia dla uczniów.

Cieszył się opinią człowieka o nieposzlakowanym honorze.

Za życia odznaczony Orderem Żelaznej Korony I kl., Orderem Złotego Runa, Wielkim Krzyżem Orderu Św. Stefana, Orderem Karola III.

 Zmarł 18 maja 1889 w Paryżu, a uroczysty pogrzeb odbył się 5 czerwca w Łańcucie.