KAPELUSZ

Kapelusz nie tylko głowę przykrywa, ale również ją zdobi.

Dopiero w XVII wieku francuskiemu słowu chapeau , nadano znaczenie nakrycia głowy. Początkowo oznaczało ono  wyłącznie wianek z kwiatów, bardzo modną kobiecą ozdobę w średniowieczu. Wianki wyszły z mody w epoce renesansu a kapeluszami nazywano tylko męskie nakrycie głowy. 

W okresie restauracji Stuartów w Anglii modne stały się kapelusze damskie, najpierw wkładane na czepki, bogato zdobione ozdobami roślinnymi, królowały one też
w czasach Ludwika XV w Wersalu.

Rozkwit kapelusznictwa rozpoczyna się około połowy XV wieku. Nie uległo ono ekscentrycznym tendencjom mody i było raczej klasyczne, były kapelusze niskie i wysokie, zaokrąglone i płaskie, o rondach płaskich lub wywiniętych.

W XVIII wieku męski kapelusz zyskał nową  rolę, służył nie tyle zasłanianiu, co odkrywaniu głowy oraz pozdrawianiu znajomych. Aby zaś uniknąć targania włosów zaczęto je nosić pod pachą, wkrótce pozbawiono je dna i faktycznie były tylko atrapą.

Kapelusz damski można było zrobić ze wszystkiego, warunkiem jego powstania były zręczne ręce modystki. Nakrycia głowy sprzed rewolucji posiadały mnóstwo ozdób, barwne kwiaty, kolorowe wstążki, pióra co nadawało im teatralności.

Czepki zdobione podobnie jak  bielizna plisami, falbanami,  kokardami, koronką, umieszczone na stelażach z mosiężnego drutu przybierały gigantyczne rozmiary.

Maria Antonina była posiadaczką kapelusza ozdobionego 10 strusimi piórami, długości  jednego metra, co powodowało problemy przy wsiadaniu przez nią do karety.

Wyrób pilśniowych i filcowych kapeluszy rozwinął się  w XVIII i XIX w.    

Skorzystaliśmy z Marii Gutkowskiej-Rychlewskiej, Historia Ubiorów