Z łańcuckiej apteki

27 czerwca 1836 r. łańcucki aptekarz Antoni Swoboda przyjął na praktykę, zafascynowanego chemią 14-letniego chłopca.

Zapewne nie przypuszczał jeszcze, jak wielki sukces osiągnie jego podopieczny i jak bardzo jego dokonania wpłynął na losy świata. Ambitny i zdolny praktykant przez 5 lat z zapałem przygotowywał się do roli aptekarza, asystując także przy pracach w miejscowej gorzelni, którą Swoboda na zlecenie hr. Alfreda Potockiego przekształcał w nowoczesną likiernię.

Ów uczeń urodzony 8 marca 1822 r. w Zadusznikach nazywał się Ignacy Łukasiewicz i właśnie tu, w niepozornej aptece przy ul. Wałowej rozpoczął swoją wielką przygodę z zawodem. Jego pobyt w mieście naznaczony był nie tylko zgłębianiem tajników farmacji, ale również czynnym zaangażowaniem w działalność narodowo – wyzwoleńczą.

Nieistniejący dom przy ul. Wałowej w Łańcucie mieszczący aptekę, w której w l. 1836-1841 praktykował pionier przemysłu naftowego Ignacy Łukasiewicz

W październiku 1841 r. po zdaniu egzaminów i awansie na pomocnika aptekarskiego młody Ignacy opuścił Łańcut i wyjechał do Rzeszowa, gdzie podjął pracę w aptece Hűbla. 

W 1845 r. został zaprzysiężony jako jeden z agentów rewolucyjnych Towarzystwa Demokratycznego Polskiego, a następnie w czasie powstania krakowskiego aresztowany i skazany na dwa lata więzienia. 

Po wyjściu na wolność opuścił Rzeszów i w 1848 r. osiadł we Lwowie, gdzie rozpoczął pracę w aptece Piotra Mikolascha, należącej do najlepszych w Galicji. Apteka posiadała duże laboratorium umożliwiające badania i produkcję farmaceutyczną. 

W 1850 r. Łukasiewicz rozpoczął studia farmaceutyczne, uzyskując w 1852 r. tytuł magistra farmacji. Po powrocie do Lwowa kontynuował pracę w aptece „Pod Gwiazdą”, gdzie prowadził badania na ropą naftową. W 1852 r. w laboratorium aptecznym, w wyniku destylacji ropy, udało mu się wraz z Janem Zehem otrzymać frakcję średnią zwaną potocznie naftą.

 Rok później zastosował on naftę do oświetlenia, konstruując też pierwszy model lampy naftowej. Od tego momentu datuje się początek przemysłu naftowego na świecie.

Pierwszy model lampy naftowej skonstruowany przez Łukasiewicza.

31 lipca 1853 r. oświetlono nimi lwowski szpital. Dokładnie tamtej nocy doktor Zatorski zoperował pacjenta Władysława Chołeckiego ratując mu życie. Wydarzenie to uznaje się za początek polskiego przemysłu naftowego.

Po tym sukcesie Łukasiewicz przeniósł się w okolice Gorlic i Jasła zakładając tu pierwsze destylarnie ropy naftowej, a następnie uruchamiając pierwszą na świecie kopalnię ropy naftowej w Bóbrce koło Krosna (1854 r.). Ponadto w 1877 r. zorganizował we Lwowie kongres naftowy, a następnie założył w Gorlicach Krajowe Towarzystwo Naftowe. 

Przy całym swym zaangażowaniu zawodowym Łukasiewicz równie mocno udzielał się społecznie, propagując budowę dróg i mostów, zakładając szkoły, szpitale i sady, fundując kościoły czy też tworząc kasy zapomogowe i fundusze emerytalne. Wiele inicjatyw finansował z własnych funduszy. W 1873 r. papież Pius IX za działalność charytatywną nadał mu tytuł Szambelana Papieskiego i odznaczył go Orderem Św. Grzegorza.

Ignacy Łukasiewicz zmarł 7 stycznia 1882 r. w Chorkówce.