Porcelana

Lata 1756-1763 to okres wojny siedmioletniej, podczas której wojska pruskie zajmują Miśnię. Gotowe wyroby zrabowano, urządzenia oraz modele zniszczono, część na polecenie króla pruskiego przewieziono do Berlina, gdzie miał on urządzić własną manufakturę. Podczas wojny Höroldt opuścił Miśnię, w której pozostał tylko Kändler. W roku 1761 częściowo produkcję wznowiono, produkując wyroby wyłącznie dla Fryderyka Wielkiego. Poziom artystyczny wyrobów uległ znacznemu obniżeniu.

Lata 1763-1774 nie przyniosły stabilizacji. W 1773 roku umiera August III, a dyrekcję powierzono profesorowi Akademii Drezdeńskiej Christianowi Wilhelmowi Dietrichowi, który sprowadził paryskiego rzeźbiarza Michaela Victora Aciera. Powstające przedmioty nie miały właściwej dynamiki, były poprawne lecz zimne. Rokoko wyparła moda w stylu Ludwika XVI.

Kaendler zrealizował w owym okresie sporą ilość rzeźb o tematyce mitologicznej, i pozostał w fabryce aż do swojej śmierci(1775).

Jeszcze raz podjęto próbę poprawy sytuacji fabryki w latach 1774-1814, za panowania w Saksonii Fryderyka Augusta.

Manufaktura miśnieńska, która przez wiele lat narzucała swój styl prawie wszystkim wytwórniom europejskim, obecnie sama stała się naśladowcą. Wykonywane przedmioty nie posiadały cech oryginalności, wzorowane były na wyrobach angielskich i francuskich.

Wyroby królewskiej manufaktury w Miśni znakowane były schematycznym rysunkiem skrzyżowanych mieczy, malowanych kobaltem pod glazurą. Jest to element z tarczy herbowej elektorów saskich. Miecze te miały dodatkowe oznaczenia, co dzisiaj ułatwia datowanie. Pewne wyroby oznaczano sporadycznie skrótami literowymi, szeroko stosowano także naśladownictwo znakowania chińskiego, sporadycznie „laskę Merkurego”, znakowanie monogramami AR czy FA. Znakom często towarzyszyły malowane monogramy i inicjały malarzy i modelarzy.

Cdn.