Matki Boskiej Gromnicznej

Święto Ofiarowania Pańskiego zwane potocznie Gromniczną, obchodzone 2 lutego, kończy okres Bożego Narodzenia. Już w V wieku w Jerozolimie obchodzone było niezwykle uroczyście, a procesja ze świecami była upamiętnieniem Jezusa nazwanego „ światłem na oświecenie pogan”, w Europie upowszechniło się w VII wieku. W  Polsce w tym dniu najwyższą cześć oddawano Matce Boskiej i traktowano go jako dzień Oczyszczenia.

Legenda o Matce Boskiej :
Matka Boska Gromniczna 
 La légende de la Sainte-Vierge : La Chandeleur

Gromnica była symbolem Jezusa i miała odpędzać wszelkiego rodzaju zło. W ten dzień święci się grube woskowe świece zwane gromnicami, które w przeszłości odlewane były przez kościelnych, przynoszone przez wiernych, poświęcone „mają chronić domostwa od gromów”. W przeszłości zapalone gromnice niesiono do domów, wierząc, ten kto zachowa płomień albo komu trzy krople wosku na ręce spadną, ten szczęśliwą ma wróżbę.
Gromnica jest oznaką wiary, nadziei i miłości, do dzisiejszego dnia przypisuje się jej magiczne właściwości. Towarzyszy umierającemu, rozprasza ciemności, chroni przed niepogodą, gradobiciem, powodzią czy chorobą.

Kiedyś zapalano ją w każde maryjne święto przed obrazem Matki Boskiej, podczas burzy obchodzono z nią wszystkie kąty w domu, po czym stawiano zapaloną w oknie. Wierzono, że jej światło odstrasza wilki, dlatego często zabierano ją ze sobą, idąc do lasu.

Według staropolskich zwyczajów dzień był ten ostatnim, kiedy kawaler powinien oświadczyć się o rękę panny, jeżeli chciał, aby ślub odbył się jeszcze w karnawale.

Święto to do dziś jest zapowiedzią wiosny, a dzień, w którym jest obchodzone, powinien być prawdziwie zimowy, gdyż wierzono, że gdy słońce świeci na Gromnicę, to przyjdą mrozy i śnieżyce.