Agnuszek

Figurka Baranka Bożego (Agnus Dei) jest w europejskiej symbolice chrześcijańskiej znakiem męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa oraz Eucharystii. Jan Chrzciciel nazywa Jezusa Barankiem Bożym, który złożony zostanie w krwawej ofierze na odkupienie grzechów.

Najstarsze wizerunki Baranka pierwsi chrześcijanie umieszczali już w katakumbach. W VII w. pojawiły się figurki leżące lub stojące z czerwoną chorągiewką i złotym krzyżem. Zgodnie z zaleceniem papieża Urbana V od 1370 r. wizerunek Baranka Bożego miał być obowiązkowym elementem dekoracji stołu w czasie chrześcijańskich, domowych obchodów Świąt Wielkanocnych. Tak by w czasie biesiad nie zapominać o religijnym wymiarze świętowania. W Polsce zwyczaj zdobienia stołów figurkami baranków rozpowszechniony zostaje w XVII w. Ten wiosenny symbol Chrystusa był wykonywany z przeróżnych materiałów: ciasta, masła, wędzonego sera, cukru, piernika, marcepana, od XIX wieku również z gipsu, gliny, szkła czy z czekolady. Na stołach arystokracji można było zobaczyć baranki z porcelany, złota i srebra lub wykonane tradycyjnie z masła lub sera zdobione szlachetnymi kamieniami. 

Pieczone z ciasta polewano lukrem lub czekoladą, oczy i pyszczki wykonywano z kandyzowanych owoców. Poświęcone baranki traktowano jako lekarstwo i przechowywano w domach przez cały rok, by w Wielką Sobotę spalić w piecu, zapewniając tym sobie udane wypieki. 

Jako zwierze łagodne, kojarzone z niewinnością i pokorą, baranek jest najwymowniejszym symbolem wielkanocnym. W wielu kulturach spełniał funkcję ofiarną. W Starym Testamencie wymieniony jest wymieniony aż 585 razy. W kulturze judaizmu jagnię składano w ofierze podczas święta Pesach na pamiątkę wyjścia z Egiptu, a znak wykonany jego krwią na drzwiach żydowskich domów, ochronił pierworodnych rodziny przed Aniołem Śmierci.

MJT
wszelkie prawa zastrzeżone