Dla ozdoby

Moda na grzebienie, wysokie, z ozdobnymi ażurami, robione z szylkretu, kości słoniowej, srebra i niektórych gatunków szlachetnego drewna pojawiła się w okresie Dyrektoriatu, kiedy to kobiety zaczęły odsłaniać swoje włosy.

Biżuteria kobieca wielokrotnie przechodziła  zmiany w zakresie mody i stylu. Szczególnie uwidoczniło się to w I połowie XIX wieku. Jeszcze do lat 20. w kanonach stylu utrzymywały się klasyczne motywy w zdobieniu broszek, kolii, grzebieni wykonywanych z metalu, dekorujących fryzury kobiece. W skład wyprawy niezamężnej kobiety, jako atrybut białej toalety wchodził grzebień z galeryjką z filigranu z rzędem dużych pereł, zaś toalety kolorowej, grzebień wysadzany koralami, ametystami lub opalami. W okresie Pierwszego Cesarstwa (1804-1815) modne były grzebienie w kształcie diademów, zdobione kamieniami lub kameami, które wpinano do fryzur „greckich” lub „etruskich”.

W latach 30. wprowadzono do biżuterii motywy neogotyckie i duży zasób motywów ze złotnictwa renesansowego.

Pięknie zdobiony grzebień stał się dziełem sztuki, atrybutem kobiecości, rekwizytem teatralnym, amuletem i wspaniałą pamiątką.

Skorzystaliśmy z M.Gutkowskiej-Rychlewskiej.Historia ubiorów, 1968

BL
wszelkie prawa zastrzeżone