BITWA POD BERESTECZKIEM
 Jan Kazimierz 28 czerwca 1651 roku rozpoczęła się jedna z największych bitew w siedemnastowiecznej Europie, pomiędzy wojskami tatarsko-kozackimi a polskimi dowodzonymi przez Jana Kazimierza. 30 czerwca wojsko polskie zastosowało taktykę szachownicową, która polegała na przemiennym ustawieniu jazdy i piechoty, która używając artylerii oraz muszkietów przyczyniła się do sukcesu Polaków. Tego dnia przed południem rozciągała się gęsta mgła, która znacznie ograniczała widoczność. Prawym skrzydłem wojsk polskich dowodził wojewoda bracławski Stanisław Lanckoroński (1590-1657), centrum sam król Jan Kazimierz (1609-1772), zaś lewym hetman polny Marcin Kalinowski, faktycznie Jeremi Wiśniowiecki (1612-1651). Od lewej strony decydujący był atak kawalerii, rezerwą na obu stronach było pospolite ruszenie, a część chorągwi husarskich przesunięto do centrum i ustawiono w szachownicę z innymi wojskami cudzoziemskimi. Zadaniem jazdy w centrum była ochrona piechoty. W obozie pozostawiono 3 tys. piechoty, która obsadziła wały umieszczając kopie husarskie w ziemi, tworząc w ten sposób wrażenie armii rezerwowej. Na szańcach ustawiono najcięższe działa armatnie. Około 10.00 opadły mgły i rozpoczęło się decydujące starcie, w wyniku , którego podczas szturmu doszło do pokonania wojsk tatarsko-kozacki i ucieczki Chana oraz Bohdana Chmielnickiego (1595-1657). Polacy zdobyli wspaniałe trofea jak namiot i zbroje chana, orientalne szaty i tkaniny, konie tatarskie, kosztowności, szable, buńczuki, większości czambułów, wspaniałe siodła oraz samą buławę Chmielnickiego.
|
Komentarze
Prześlij komentarz