Księże Pola

Skręcam z ulicy Ogrodowej i idziemy w kierunku Księżych Pól

Panorama Łańcuta z widokiem na kościół farny przed przebudową. Na pierwszym planie obszar Księżych Pól z przynależnymi do niego zabudowaniami.

Księże Pola to tereny, które w trakcie lokacji miasta oddane zostały w użytkowanie probostwu. Zaliczano je do obszarów powszechnie nazywanych „rolami” lub „zagrodami”. Na najstarszym zachowanym planie Łańcuta z 1759 r. pojawia się określenie „Obszar do Probostwa”. 

Taki sam termin widnieje na planie sporządzonym przez Tadeusza Jaworskiego ok. 1770 r. Tereny Księżych Pól przypominały typowo wiejską przestrzeń, która wraz z zagrodniczymi gospodarstwami stanowiła podstawę utrzymania kościoła.

Położone były one na jednolitym wzniesieniu tuż przy północno-zachodniej granicy miasta i nie zmieniały się aż do XX w. Od północy sąsiadowały z Wisłokiem, od wschodu i południa z ogrodami miejskimi. 

Zajmowały płaski szczyt wzgórza, na pochyłości którego wydzielone były działki ogrodowe. Na zachodnim krańcu dzisiejszej ulicy Konopnickiej, w większym od pozostałych ogrodzie, znalazły się zabudowania kościelnego folwarku. Trudno ustalić czy już na początku, czy dopiero później w formie zapisu testamentowego, czy też w jeszcze w inny sposób teren ten stał się własnością kościoła. W XVIII w. zabudowania jego były już mocno rozrośnięte. Gdy nastąpił I rozbiór Polski część tego obszaru zajęto na stajnie wojskowe. Sam folwark po 1823 r., gdy do parafii przyszli księża jezuici, zmienił swe miejsce, a ogród przeszedł w ręce prywatne. 

Po II wojnie światowej obszar Księżych Pól przeszedł na własność miasta. J.K.